“Life is all about fighting and not quitting”

Κάποτε, πριν από κάποιες δεκαετίες μου άρεσε στον ελεύθερο μου χρόνο να παίζω μπάσκετ με τους μαθητές μου στη πλατεία του προφήτη Ηλεία στη Ριζούπολη! Βλέπετε από τα 14 μου το μπάσκετ αποτελούσε τη μεγάλη μου αγάπη! Παράλληλα με τα πρώτα χρόνια διδασκαλίας (21-25 ετών)έπαιζα μπάσκετ για την ομάδα του Γ.Σ. Αμαρουσίου 1987-1996 αποκτώντας σπουδαίες εμπειρίες στην Α2 κ Β εθνικές κατηγορίες με σπουδαίους συμπαίκτες κ φίλους!

Πολλοί από τους μαθητές μου φρόντιζαν να έρχονται στα εντός έδρας ματς της ομάδας στο ένδοξο κλειστό του Σπύρου Λουη κ να μας παρακολουθούν να δίνουμε μάχες στο παρκέ! Σήμερα πολλοί από εκείνες τις φουρνιές μαθητών φέρνουν τα παιδιά τους κ μου υπενθυμίζουν εκείνες τις ωραίες στιγμές που δάσκαλος κ μαθητές γινόμασταν ένα κάτω από τις μπασκέτες χωρίς τις διαχωριστικές γραμμές που καθορίζονται από τη διαφορά ηλικίας ή το status! Όλοι μια παρέα, μια ψυχή μια ομάδα μια ανάμνηση!

Τα χρόνια όμως πέρασαν! Το μπάσκετ τελείωσε στα 32 μου κ το διαδέχτηκε η τοιχοσφαίρηση ή αλλιώς σκουος! Έχοντας διανύσει 22 χρόνια στα γήπεδα του σκουος κάνοντας ερασιτεχνικό πρωταθλητισμό, έχω τη τιμή κ πάλι να παίζω με πολύ νεότερα παιδιά όπως η σπουδαία αυτή παρέα από ελπιδοφόρους αθλητές που εμφανίζονται στη φωτό (Φώτης, Μιχάλης, Χριστόφορος, Κέιντι κ Αριστοτέλης- λείπει από τη φωτό ο Κυριάκος) Όλοι τους σπουδαία παιδιά κ ως αθλητές αλλά κ σε επίπεδο ήθους! Επίσης νιώθω ευγνωμοσύνη που παρά τη διαφορά ηλικίας (περίπου 36 χρόνια) καταδέχονται να παίζουν μαζί μου .

Ως πατέρας, εκπαιδευτικός κ αθλητής για 39 χρόνια τούτο έχω να πω: είναι μεγάλη υπόθεση τα νέα παιδιά παράλληλα με το σχολείο, τις σπουδές , τη καριέρα κ τη κοινωνική τους ζωή, να βάλουν την άσκηση στη ζωή τους ως μια καλή συνήθεια!!
Ωριμάζουν κ γίνονται καλύτεροι άνθρωποι αποκτώντας σεβασμό, ήθος, ταπεινότητα κ υγεία (ψυχική κ σωματική….)

ΝΣ