Ακόμη μια σχολική χρόνια ολοκληρώθηκε! Άλλος ένας κύκλος άνοιξε για να κλείσει! Το παρόν (2022-23) έγινε παρελθόν! Και τι μένει ως ανάμνηση; Είθισται να γκρινιάζουμε κ να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας για καθετί ανάποδο που συμβαίνει στη καθημερινότητα μας! Αλλά κ σε μεγαλύτερη κλίμακα συμβαίνουν τόσα που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις! Όλο με κάτι πρέπει να ασχολείται ο άνθρωπος! Να καταπιάνεται κ να ξοδεύεται πολλές φορές άνευ σκοπού κ ουσίας! Ωστόσο, κάθε φορά που κ εγώ μοιραία κ αναπόφευκτα δέχομαι επίθεση από τέτοιου είδους αρνητικές σκέψεις που βασανίζουν το νου, ανακαλώ στη μνήμη μου κάτι που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το παρελθόν, το παρόν κ το μέλλον μου σε αυτή τη γειτονιά της καρδιάς μου! Η περιοχή που έζησα τη παιδική κ εφηβική ηλικία μου όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς μας τις δεκαετίες του 70 κ του 80!

Χρόνια ανέμελα, ελεύθερα, γνήσια κ αυθεντικά! Τότε που ο αμοιβαίος σεβασμός, η φιλία, η επικοινωνία κ η έννοια του μοιράζομαι ήταν κοινός παρανομαστής όλων μας! Πόσα πράγματα τελικά με δίδαξε αυτή τη γειτονιά! Πόσους φίλους κ φίλες έκανα! Πόσες γενιές ανθρώπων γνώρισα! Πόσες εμπειρίες απέκτησα! Ότι είμαι σήμερα οφείλεται σ’ ένα μεγάλο ποσοστό κ σε αυτή τη γειτονιά! Θυμάμαι στα 17 μου όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουμε, τη θλίψη κ τη ματαίωση που ένιωσα ψελλίζοντας με δάκρυα στα μάτια: «….δεν θέλω να φύγω ποτέ από αυτή τη γειτονιά….»!!
Και εν τέλει έμεινα πιστός στην υπόσχεση μου! Δεν έφυγα! Έως κ σήμερα καθημερινά ζω κ εργάζομαι στη περιοχή που συνέδεσα την παιδική κ εφηβική περίοδο της ζωή μου!

Νιώθω ευγνώμων που καθημερινά εργάζομαι στο προφήτη Ηλία! Εκεί που ανέμελα παίζαμε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, γκαζάκια, εφταπετρο, κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα, επικίνδυνες αποστολές με το φίλο μου το Λάρα, τον Αντρέα, το Σταύρο, το Γιώργο Ζ, το Γιώργο Μ, το Στέφανο, το Σάκη, το Χρυσόστομο, το Λάκη, το Γρήγορη κλπ! Πως να ξεχάσω την ομάδα μας το κεραυνό με τους τόσους αγώνες που παίζαμε στη πλατεία του φειδα τότε που ήταν μόνο χώμα κ πέτρα!!! Απίστευτες εποχές, δυνατές αναμνήσεις κ μοναδικές εικόνες κ εμπειρίες! Νιώθω ευγνώμων που τόσες οικογένειες μέχρι κ σήμερα τιμούν την οικογενειακή μας παράδοση στις ξένες γλώσσες! Παλιοί μαθητές/μαθήτριες, φίλοι, γνωστοί κ άγνωστοι της περιοχής έρχονται κ φέρνουν τα παιδιά τους κρατώντας με τη παρουσία τους ζωντανή αυτή τη προσπάθεια που ξεκίνησε ο Βενιζέλος το 1976!! Τόσοι γονείς, τόσα παιδιά, τόση ζωντάνια! Τόσοι πολλοί λόγοι για να ηρεμεί η ψυχή μου που κάθε φορά θυμάμαι την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου στα 17 μου χρόνια! Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη γειτονιά που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα! Είμαι ακόμη εδώ στο Περισσό, στη Ριζούπολη κ στη Λαμπρινή ανεξάρτητα από το που ταξίδεψα κ πήγα!

Άνθρωπος που ξεχνά την ιστορία του παύει να υπάρχει! ❤️🙏❤️

Νίκος Συμεωνίδης